در این سیستم ها سیال عامل معمولا آب می باشد که به جای استفاده از هواساز مرکزی از واحدهای فن کویل گرین و بجای استفاده از کانال کشی از لوله کشی استفاده می شود. بدین ترتیب دیگر نیازی به هواساز نیست. در این سیستم ها کنترل تک تک نواحی مقدور است چرا اینکه هر دستگاه فن کویل ترموستات مخصوص به خود دارد و این دستگاه ها از نظر مصرف انرژی الکتریکی نسبت به هواساز دار مصرف کمتری هستند.
مزایای سیستم‌های تمام آبی
در مقایسه با سیستم های تمام هوا، فضای کمتری را اشغال می کند و به سهولت به منظور تهویه مطبوع ساختمان های موجود به راحتی مورد استفاده قرار می گیرد. فضای مرکزی برای هواساز و همچنین فضای زیاد به منظور کانال کشی حذف می شود. دمای هر اتاق را می توان به طور مستقل کنترل کرد. آلودگی هر یک از اتاق ها به سایر اتاق ها سرایت نمی کند(در بعضی اوقات این امر بسیار حائز اهمیت است). چون سیستم دارای کانال کشی رفت و برگشت نیست به هنگام حریق، کنترل آتش و دودهای حاصل از آن راحت تر از سیستم های تمام هوایی است. چون در این سیستم به منظور گرمایش از آب گرم با دمای پایین استفاده می شود، می توان همراه این سیستم از سیستم های بازیافت گرمایی و نیز گرمایش خورشیدی استفاده کرد.
مطالعه بیشتر: سیستم های آبی هوایی
معایب سیستم‌های تمام آبی
تعمیر و نگهداری آن کاربر است و لازم است بخشی از آن درمحل یا اتاق انجام شود. چنانچه رطوبت زدایی به توسط دستگاه هواساز مرکزی انجام نشود، در مناطقی که رطوبت بالا دارند کنترل رطوبت در آن خوب نیست. به تشتک و لوله هایی به منظور تخلیه آب تقطیر شده نیاز است. فیلتراسیون هوا به سبب استفاده از فیلترهای راندمان کم، خوب نیست.
چنانچه از دستگاه هواساز مرکزی به منظور تامین هوای تازه استفاده نشود، کنترل مقدار هوای تازه ورودی به اتاقها برای حفظ کیفیت هوا مناسب نیست.
